Nie żyje Alojzy Szupina, jeden z założycieli Grupy Beskidzkiej GOPR
W sobotę 19 października zmarł Alojzy Szupina, doświadczony ratownik górski i instruktor ratownictwa górskiego z Cieszyna. Miał 94 lata i był ostatnim z żyjących współzałożycieli Grupy Beskidzkiej GOPR. O jego śmierci poinformowali m.in. goprowcy, cieszyński urząd miasta i Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze.
Alojzy należał do osób obdarzonych dużą energią i zapałem, które były tak bardzo widoczne w jego pracy społecznej i zawodowej. Będąc przewodnikiem beskidzkim i tatrzańskim, instruktorem narciarstwa PZN, poświęcił się działalności szkoleniowej w Beskidach i Tatrach. Jako instruktor, a później starszy instruktor ratownictwa górskiego prowadził liczne szkolenia dla ratowników, kształtując w nich dyscyplinę i odpowiednią postawę wobec składanego przyrzeczenia ratowniczego. Jego zaangażowanie i czas poświęcany młodym pokoleniom ratowników owocują do dziś - wspominają go goprowcy.
Uroczystości pogrzebowe Alojzego Szupiny odbyły się w środę 23 października o godz. 11 w kościele parafialnym przy cmentarzu Na Bobrku przy ul. Kościuszki w Cieszynie.
Kim był Alojzy Szupina? Krótki biogram
Alojzy Szupina urodził się 22 grudnia 1929 roku w Cieszynie. Od 1947 roku był członkiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, które trzy lata później zasilił szeregi Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, gdzie pełnił różne funkcje na szczeblach lokalnych i wojewódzkich.
Przyczynił się do rozwoju turystycznego Beskidu Śląskiego, miał swój wkład w wytyczaniu i znakowaniu wielu szlaków. Był inicjatorem i budowniczym pierwszego wyciągu narciarskiego z napędem elektrycznym na Stożku w Beskidzie Śląskim. Koordynował też budowę schronu turystycznego cieszyńskiego Oddziału PTTK na Kamiennym w Wiśle. Był też jednym z założycieli Grupy Beskidzkiej i przez 38 lat pełnił społecznie funkcję Kierownika Sekcji Operacyjnej Cieszyn.
Alojzy Szupina organizował rajzy i zjazdy turystyczne dla turystów oraz młodzieży, wykładał w szkołach, kołach PTTK i domach wczasowych. Był też autorem licznych artykułów prasowych, wydawnictw i folderów o tematyce turystycznej. Posiadał uprawnienia przewodnika beskidzkiego I klasy, instruktora przewodnictwa, instruktora turystyki narciarskiej, instruktora krajoznawstwa regionu, instruktora kształcenia kadr i instruktora ochrony przyrody PTTK.
Był honorowym przodownikiem turystyki górskiej i turystyki narciarskiej oraz honorowym członkiem GOPR. Został odznaczony i wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Turystyki” i Złotą Odznaką GOPR.
Kochał Tatry (zarówno polskie, jak i słowackie) to z nimi miał najwięcej wspomnień i anegdotek. Realizując marzenia wyprawiał się na wiele szlaków poza granice Polski. W latach 1970-80 wędrował w Alpach oraz w rumuńskich Karpatach Wschodnich i Południowych, zdobywając ich najwyższe szczyty, Moldoveanu i Omu. Wędrówki po górach Bułgarii w pasmach Płaniny, Witoszy, Riły i Pirinu uwieńczone zostały m.in. zdobyciem dwóch najwyższych szczytów Bułgarii, Musały i Wichrenu. Ukorowaniem alpinistycznych pasji była wyprawa w 1983 r. w góry Kaukazu i zdobycie jego najwyższego szczytu Elbrus - co równało się z ustanowieniem życiowego rekordu wysokości. Interesował się także dawnymi kresami wschodnimi Rzeczypospolitej, Ukrainą. Odbyte w latach 1990-95 trzy wyprawy w pasmo Czarnohory z wejściem na Howerlę i Pop Iwana można porównać z odkrywaniem czegoś zupełnie dzikiego i nieznanego w tej części Europy, ale „za miedzą” - wspominają Władze naczelne Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego.
